Road Trip New Hampshire en Maine - Reisverslag uit Boston, Verenigde Staten van Sophie Zaaijer - WaarBenJij.nu Road Trip New Hampshire en Maine - Reisverslag uit Boston, Verenigde Staten van Sophie Zaaijer - WaarBenJij.nu

Road Trip New Hampshire en Maine

Door: Sophie

Blijf op de hoogte en volg Sophie

23 Januari 2008 | Verenigde Staten, Boston

Na twee hele fijne weken bij mijn ouders, zus en Niels met kerst te hebben doorgebracht weer terug naar Boston en als een dolle weer aan het werk. Door de natuurlijke omgeving bij mijn ouders had ik de smaak te pakken en wou ik ook meer zien van de USA dan alleen Boston. Sowieso is de stadse lucht niet goed voor je huid. Ik ben op internet meteen op zoek gegaan naar een auto want die is onmisbaar voor zo’n uitstapje. Boston is gelegen in Massachusetts en ten noorden liggen New Hampshire en Maine (zie kaartje). In New Hamphsire zijn de ‘White Mountains’ gelegen en dat werd mijn bestemming. Bij het uitzoeken van een auto werd mijn Wageningse achtergrond op de proef gesteld doordat het een fractie meer kost om een enorme Dodge te huren. Uiteindelijk gekozen voor het kleinste modelletje, een Chevrolet Aveo, wat ik eerlijk gezegd al best een comfortabel autootje vond voor mezelf. Maar goed, vervolgens werd ook nog eens mijn vrouwelijke aard op de proef gesteld, want ik zou Boston uit moeten rijden in de chaos, een nieuwe auto (ook nog eens een automaat waar ik nog nooit in heb gereden), de juiste verkeersregels nog een beetje toepassen en ook nog de goede afslagen nemen om op de highway 93 te komen zodat ik in ieder geval in noordelijke richting zou rijden (men noemt dat ook wel multi-tas-ken:)). Maarrrr als je geen ‘jonge Woudloper’ bent en geen richtingsgevoel hebt is dat geen enkel probleem hier want bij alle wegen staat aangegeven of je noord, zuid, west of oost gaat. Ideaal dus.

Op stap
Het grootste probleem was het autoverhuur bedrijf vinden, koste me een uur… met een zeer Amerikaanse glimlach werd ik in mijn Chevy gezet en met wat uitleg stond ik er alleen voor. Nou ja, in de ‘D’ dan maar en gas, niet vergeten niet aan die pook te zitten (!) anders gebeuren er moeilijke dingen. Van mijn Duitse post-doc en mijn zus had ik de verkeersregels in een notendop meegekregen: keep-your-lane; als ze toeteren betekent dat niets; pas op voor enorme kuilen in de weg (op de highway); rechts gaat voor, maar in praktijk niet…. Door mijn uitmuntende routebeschrijving ben ik soepeltjes door Boston gereden en kwam ik meteen op de vier banen brede highway... ik ben op de tweede baan gaan rijden en met het zweet in de handen was het : gaaaaaan met die banaan. Iedereen haalt je van alle kanten in, maar na een tijdje went dat wel. Veilig op mijn tweede laantje tufte ik voort en zag het landschap aan me voorbij gaan en al snel in een bergachtige omgeving veranderen. De borden langs de weg waarschuwde voor ‘crossing moose’ of “Brake for moose, it could safe your life”: nou ik was dus voorbereid. Toen ik New Hamphsire in reed waren er steeds meer auto’s met een nummerbord van New Hamphshire logischerwijs. Op die nummerborden staat allemaal ’live free or die’. New Hamphire is de eerste staat die onafhankelijk werd van Groot Brittannië (een half jaar vóór de onafhankelijkheidsverklaring op 4 juli 1776) en daar zijn ze trots op. Dat uit zich niet alleen door de tekst op de nummerborden maar ook omdat ze geen inkomstenbelasting heffen en geen BTW op consumptieartikelen …wat natuurlijk door de toerist (ik) helemaal niet erg wordt gevonden.
Ik wist dat ik na 2.5 uur bij Woodstock komen en de Kancamus highway zou nemen welke in mijn boekje werd aangeraden. Rijdend over een soort provinciale weg begon de armoede me op te vallen. Er staan bijna alleen maar houten huizen die helemaal vervallen waren, oude verroeste (toch nog hele grote) pick-ups voor de deur. Ik maakte een stop in Lincoln om te tanken en voor een kop koffie. Het dorpje had echt een beetje zo’n leuke western uitstraling (en dat aan de oostkust ..) Ik liep langs een winkeltje waar ze leerwaren, electronica en geweren verkochten.
De Kancamus highway was heel erg mooi en slingerde door de bergen. Er lag super veel sneeuw en ik had gezien in mijn boekje dat er aan deze weg veel mooie plekken waren voor wandeltochten. Maar om nou in mijn eentje mijn Chevy op een verlaten plek te zetten en een prachtige waterval (die overigens grotendeels bevroren zou zijn) te gaan bezichtigen vond ik een beetje té spannend, dus toch maar door gereden. De vergezichten waren echt prachtig. Zo ruig en groots.

Conway
In Conway zou ik overnachten en ben daar verder in de buurt gaan rondkijken. Conway is een rustig Amerikaans dorpje, dat aan een doorgaande route ligt. Maar even daarbuiten ligt Conway Noord. Ik reed eerst over een stuk bijna verlaten weg en, zoals ik me kan voorstellen dat het is om Las Vegas binnen te rijden, rezen er opeens langs de weg zo’n 3-4 mijl lang enorme winkelecentra met drukke lichten, mensen die af en aan reden en een drukte van belang. Iedereen gaat ook van winkel naar winkel met de auto… ze stappen niet uit om naar de volgende te lopen. Ik heb daar wel uiteindelijk mijn eerste Amerikaanse Donald Duck gevonden…:), maar dat terzijde. Ow, en ze hebben een drive-in pinautomaat, hihi, is dat nou niet praktisch? Ik zou aan het eind van de dag nog naar een plaatsje Jackson gaan, dat weer iets noordelijker lag en zag al rijdende, de zon achter de bergen onder gaan, wat echt magisch was. Het licht in combinatie met de bergtoppen en het glooiende landschap was onbeschrijflijk mooi. Om Jackson binnen te komen moest je over een heel leuk overdekte houten brug en het dorpje is heel schattig met een heel leuk kerkje en een riviertje wat een doorheen kabbelde. Het was duidelijk heel welvarend want de huizen waren mooi onderhouden met gezellige kerst versieringen die nog hingen. In een café was een plaatselijke zanger leuke Amerikaanse nummers aan het knauwen en ik heb een lekkere chocolade melk genomen met een minstens 20 cm hoge toren slagroom erop bij een haardvuurtje …
Terug in Conway had de hostel hostes me een bioscoopje aangeraden waar Juno draaide. Het was van een café houder die in een achteraf kamertje de film vertoonde. Er was plaats voor misschien 30 mensen waar de plaatselijke bevolking op af kwam , en ik dus. Echt heel knus. Ik zat naast een oud vrouwtje die de hele tijd heel erg haar neus aan het ophalen was en rochelde, maar ook heel erg aanstekelijk ging lachen bij de goede stukken, wat het weer helemaal goed maakte. De film is ook echt een aanrader.

Zondag
Die nacht vroeg naar bed om de volgende ochtend weer fris en fruitig voor de dag te komen en mijn route uit te stippelen. Ik besloot naar Portland te rijden. Je komt dan langs wat kleinere meren maar ook het Sebago meer dat helemaal was bevroren. Op het ijs waren allemaal mensen druk af en aan aan het rijden met hun sneeuwmobielen. In een winkeltje vertelde een vrouwtje dat ze aan het ijsvissen waren en dat als ik een tochtje wou maken op een sneeuwmobiel dat ik dat gewoon de plaatselijke bevolking moest vragen, want iedereen heeft zo’n ding om zich voort te bewegen. Ik twijfelde of ik het zou vragen maar heb het toch maar niet gedaan. Wel heb ik 1 teen op het ijs gezet en genoten van de stilte en het bevroren meer dat omgeven werd met bergen: weer een prachtig gezicht. Ik had zo graag deze beelden willen delen met jullie, maar ik had geen camera bij me. Ik denk dat ik gewoon nog een keer terug moet om foto’s te maken… wat vervelend zeg…:).
Portland ligt aan de Atlantische oceaan en zou heel erg mooi moeten zijn. Ik was echter een tikkeltje teleurgesteld, vervolgens de weg kwijt geraakt en ik moest vreselijk nodig naar het toilet en nu kon ik natuurlijk helemaal geen café vinden. Ellende alom. Toen ik de moed had verzameld om de Chevy uit te gaan en dan maar te voet verder te gaan om een café te vinden liep ik eerst langs een hele grote dikke kerel met een sikje die een bordje droeg moet : Free Hug. Ik vroeg me af of hij iemand daar plezier mee wou doen of dat de uitverkorene hem een plezier zou doen… ik ben maar snel doorgelopen. Hoe verder ik liep hoe unheimlicher het werd en ik ben maar omgedraaid en weer veilig in mijn Chevy gaan zitten op zoek naar de highway richting het zuiden. Ik had in de planning de zonsondergang bij Kittery te gaan bekijken waar een prachtig fort zou moeten zijn. Het fort was een beetje stom maar het uitzicht weer fenomenaal en de zonsondergang was ook weer prachtig. Met deze mooie beelden in mijn hoofd heb ik de Chevy weer in de richting van Boston gezet. Hoewel ik niet had voorbereid hoe ik in Boston weer naar het verhuurbedrijf moest rijden reed ik er met 1 verkeerde afslag soepeltjes heen, nono problemos….Toch een beetje een jonge Woudloper… :).

De Lift
Nadat ik mijn Chevy geparkeerd had was ik voldaan en een beetje teleurgesteld dat ik geen moooose had gezien .. maar ik had wel een mooie ansichtkaart gekocht met een foto: schrale troost. Met de lift dacht ik naar de eerste verdieping te gaan om vervolgens daar met de tram/trein/metro naar huis te gaan… echter, toen ik in de lift stond zag ik dat er geen knopje met het nummertje 1 was, er was alleen een knopje 50 en 52. Toen ik me dat realiseerde gingen de deuren al dicht en begon de ietwat gammele lift zich te bewegen. Al wiegend zag ik de nummertjes op de display van de lift stijgen en stijgen.. Ik had me in tussen krampachtig vastgehouden aan de rail omdat ik niet helemaal van de hoge hoogstes ben (en de gelijknamige film in mijn achterhoofd er een stuk echter begon uit te zien dan ik me herinner). Pling! Lift was op de 52e verdieping en de deuren gingen open. Ietwat verwilderd stond ik met mijn twee plastic tasjes, grote weekend tas en een slonzig kapsel nu in een super chique bar. Een hostes kwam grijnzend op me toegelopen om te vragen of ik een tafel aan het raam wilde of aan de bar. Omdat ik een tikkeltje te verbaasd was waar ik op dat moment stond zei ik maar dat een plekje aan het raam super klonk. En 5 minuten later zat ik op de 52e verdieping met uitzicht op Boston met een lekker biertje in een heerlijke fauteuil te genieten. Met op de achtergrond een jazz muziekje keek ik neer op het drukke Bostonse leven, alle lichtjes, de bewegende auto’s: het zag er super uit. Ik liet de 550 km lange trip nog eens aan mijn gedachten voorbij gaan. En ik blijf me verbazen: het is een westers ontwikkeld land en ik kwam niet met het idee dat het zo significant anders zou zijn dan Europa/ Nederland, maar elke keer weer word ik verbaasd door de vele, vele verschillen. Dat werd me nog weer duidelijker toen ik verder had gekeken dan de ontwikkelde stad Boston, welke zo internationaal is dat je het amper een Amerikaanse stad kan noemen. Ik bestelde nog een biertje en ging verder in mijn ongelooflijk Nederlandse boek Tirza van Grunberg… Dit was een mooi einde van mijn eerste road trip door New England.

  • 23 Januari 2008 - 15:34

    Maaike:

    Wow, ook zonder de foto's kan ik me er een ontzettend mooi beeld bij vormen! Wist je trouwens dat er in Boston meer mensen wonen uit Galway dan in Galway zelf? Er er staat hier een kerk die door Bostonians is gemaakt, hihi, zijn we toch een beetje verbonden :P
    Ik kijk uit naar je volgende Road Trip!!

  • 23 Januari 2008 - 18:21

    Inge:

    Dat klinkt echt helemaal super! En ik kan het me ook helemaal voor stellen hoe je daar uit die lift gestapt komt ;) Ben benieuwd naar de je volgende avontuur

    Liefs,

  • 25 Januari 2008 - 12:10

    Meike:

    Het is weer smullen van je verhaal Sophie! Jammer inderdaad dat je geen foto's hebt, schrijfkunsten daarentegenheb je wel, dus geen probleem! x meike

  • 26 Januari 2008 - 13:37

    Sophie:

    Avonturierster! superverhaal :-)

  • 13 Februari 2008 - 12:20

    Suzet:

    Hej Soof!

    Heel beschamend dat het zo lang op zich heeft moeten wachten, maar ik heb dus nu ook eindelijk je lange verhaal gelezen.. Echt geweldig! Wauw! Jammer idd van de afwezigheid van de foto's, maar uit jouw verhaal spreekt al zo'n supermooi beeld dat ik alles er best bij kan verzinnen! :)
    Hoe gaat het inmiddels, want dit berichtje was alweer een tijdje geleden?!
    Veel plezier en scu6 daar! :)

    Liefs van mij

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Verenigde Staten, Boston

Sophie

Actief sinds 21 Dec. 2006
Verslag gelezen: 470
Totaal aantal bezoekers 9810

Voorgaande reizen:

26 Augustus 2008 - 31 Augustus 2009

Mijn eerste reis

Landen bezocht: