Start spreading the news...

Ik loop echt vreselijk achter met alle belevenissen! Er gebeurt zo veel en ik wil alles opschrijven. Nu toch maar even eerst terug naar donderdag 7 februari. Het was een enerverende dag: ‘sochtends een presentatie gehouden om vervolgens rappeklappe naar de andere kant van Boston te rennen om mijn Greyhound bus te halen. Ik had nog 1 minuut en moest nog een behoorlijke afstand rennen… met mijn enorm afgetrainde fitness lijf eventjes een sprintje getrokken en ‘head-first’ in de bus gesprongen. Zo, daar zat ik dan in de directe Greyhound lijn naar NEW YORK CITY!!! In New York zou die avond het Amsterdam Sinfonietta spelen in the Kaufmann Hall op 92th street. 4.5 uurtjes en ik zou er zijn. Vrijwel meteen vielen de luiken en zat ik hobbel-de-bobbel in de bus te dommelen. Toen ik wakker werd uit mijn roesje dacht ik dat ik er al was omdat ik me verbeelde dat ik de Empire State building zag.. wat eigenlijk een klein torentje bleek te zijn in een piepklein dorpje wat we passeerden.. we moesten toen nog 3 uur… mijn zitvlees was al snel helemaal klaar met de busreis. De billekes draaiden alle kanten op, eerst zittend op de ene bil, toen de andere bil, benen omhoog, pilates oefeningen vanuit de stoel, beide benen in m’n nek, arm onder het hoofd, arm naast het hoofd, recht in de stoel, overdwars op twee stoelen… zucht… nog maar 2 uur… en ik keek om me heen. Naast me zat een kerel die al de hele reis stokstijf stil in zijn stoel had gezeten (ongelooflijk!) hij had duidelijk een behoorlijke zitvlees conditie, achter me een heeeeeele grote donkere man die eigenlijk twee plaatsen in beslag nam en ontzettend lag te snurken, hij had dus duidelijk ook geen last van zitvlees problemen. Voor me zat een koppeltje echt heel erg verliefd te zijn en een broodje samen op te eten op de ‘Lady en de Vagebond’ manier en de poppetjes in elkaars ogen te bestuderen .… die hadden duidelijk geen tijd om zitvlees problemen te hebben en dan daarvoor weer een kerel die er ook problemen mee had…ik voelde een band.

Een uur voor de arriveertijd reden we New York binnen… eerst door de buitenwijken. Het waren simpele flatgebouwen die slecht onderhouden waren en natuurlijk in wintertijd nog mistroostiger eruit zagen. Over het drukke wegennetwerk gleden we verder meer richting Manhattan. Vanaf een afstand kon ik door een doorkijkje (tussen de akelige flat gebouwen oude half afgebroken kantoorgebouwen etc) inschatten dat ik Manhattan zag doordat op een eilandje opeens een cluster hele moderne wolkenkrabbers plotseling te zien waren. We kwamen dichter en dichter bij maar tekens bleef ik denken, alsjeblieft laat de bus hier niet stoppen, laat de bus hier niet stoppen in deze vreselijke buurt…. Op een gegeven moment stopte de buschauffeur midden op de weg midden op een drukke straat in New York, nu inmiddels op Manhattan. Hij stond op en liep naar achteren in de bus, en ging daar gewoon even ontzettend naar de WC, spoelde hoorbaar door, liep weer naar voren, en gooide de snoet van de bus weer de weg op. Eigenlijk moet ik zeggen, gelukkig, want ook hier had ik niet uit willen stappen. Hoe meer we echt naar centre ville reden hoe meer West Side Story trappetjes ik zag. Die zijn allemaal bevestigd aan de voorgevel wat het verschil maakt met bijvoorbeeld Boston. Ik mijn hoofd hoorde ik het lied “Marrrriaaaaaa, I just met a girl named Maaarrrrriaaaaaa” passioneel gezongen door Tony. Dromerig liet ik de straten aan me voorbij glijden. Op Penn station was het dan zover, we konden de bus uit. Al op Penn station was ik de weg kwijt.. dat begon goed. Een lief mannetje gaf me de juiste routebeschrijving uit het echt ontzettend drukke station. Toen ik op straat stond werd ik overweldigd door de drukte, door de vele mensen, het gemêleerde publiek; zwervers en ontzettend rijke zaken mannetjes liepen zij aan zij en allemaal even druk en haastig. Ik heb naar dit fenomeen even staan kijken en op me aflaten komen. Toen de eerste afslag was ik meteen op Broadway…. Alle billboards kwamen op me af, grote gevels, de advertenties van shows… ik moest 42nd street uit lopen naar Park street en daar de subway nemen naar 92nd street om bij de concert zaal te komen. De straat was nog redelijk lang en moest nog een behoorlijk stuk lopen. In een leuk cafeetje even een koffietje gedronken en een vrouw sprak me meteen aan en begon een uitgebreide gezellige babbel. Ze had in New York haar eigen bedrijf en had ook in Boston gestudeerd.. wat is de wereld toch klein.
In de WC had ik me snel omgekleed om mijn New-Yorkse-concert-outfit aan te trekken. En hup de subway in. Weer werd ik overvallen door de drukte. Op 92nd street had ik al snel de concertzaal gevonden maar was veel te vroeg en het orkest was er nog niet eens. Lekker een beetje rondgelopen en vrienden gemaakt met het ontzettend New Yorkse garderobe meisje (die mijn New-Yorkse-concert-outfit meteen helemaaaaaal goedkeurde :), mission accomplished). Het Amsterdam Sinfonietta kwam een half uur van te voren binnen. Het concert was echt fantastisch ze speelden oa Dvorák serenade for strings, Britten; Lachrymae en een nieuw stuk van een Israëlische componiste Olivero (voor viola, strings, Accordion, Percussion and tape)! Zo subliem op elkaar ingespeeld en het geluid dat ze vormden en bijkomstige geschapen sfeer was echt onbeschrijfelijk. De grote solist was Kim Kashkashian en ze was weer echt magnifiek! In het boekje stond dat ze nu ook in Boston les gaf! Dus mijn Boston avontuur brengt me ook nog eens dichter bij mijn heldin.. :)
Rick speelt bas in Amsterdam Sinfonietta en hij zou na zijn concert nog een paar dagen in New York en Boston blijven. S’avonds zijn we naar Times Square gegaan. We waren druk bezig met elk plaatsje te benoemen welke film hoe was opgenomen vanuit welk perspectief gefilmd en we kwamen aan best een lijstje. Ook deze plek was echt geniaal … grrrroooootttts! Er gebeurd zo veel om je heen! Om een café te vinden was weer moeilijker omdat de barretjes bij Times Square wel om 2 uur dicht gaan, helaas… maar wel echt fantastisch nog even rondgelopen.
Omdat het een discussie was of we met de trein of bus terug zouden gaan naar Boston hebben we de volgende dag (vrijdag) maar een auto gehuurd. Rick moest nog twee goede bas bouwers bezoeken om verschillende mooie basjes te proberen. Dus we zijn met de auto kris kras door New York gereden om bij de juiste adresjes te komen. Dat was echt super leuk, omdat je vrij snel al een impressie hebt van de sfeer van de stad. We hebben uiteindelijke de heledag bassen uitgeprobeerd (of eigenlijk Rick) maar omdat Rick én erg goed speelt én de bassen die hij probeerde stuk voor stuk super mooi waren was het absoluut geen straf om hier bij te zijn en mee te luisteren welke bas het mooist was. Uiteindelijk toch geslaagd en hebben we bij een echt heeeel slecht restaurantje gegeten. Rick had een broodje vlees besteld en hij kreeg een bord met hompen vlees en het brood was niet te niet vinden, maar na wat graven lag er echt een postzegeltje brood, nou smikkelen was dat! Deze goede bodem gaf voldoende energie om een dikke 5 uur later te arriveren in Boston. Zo feilloos als ik de eerste keer mijn weg terug kon vinden in Boston, zo erg was ik de weg nu kwijt. Ik heb uiteindelijk maar een kaartje bij een benzine pomp gekocht.. bleken we echt op 50 meter van mijn huisje te zijn… hehe… nou ja goed… je blijft een vrouw he…
Zaterdag zijn we door Boston gelopen en heb ik geprobeerd zo veel mogelijk in een dag te laten zien. S’avonds zijn we naar het Boston Symphony Orchestra gegaan in de Symphony Hall. De zaal was prachtig! En het BSO olv. Charles Dutoit speelde ook echt heel erg goed. Ze speelden stukken van Martin (petite symphonie concertante), Prokofiev (vioolconcert nr. 1, met Viviane Hagner) en Saint-Saëns (symphonie nr 3). Toen ik Boston en New York zo naast elkaar ervaarde was ik zeker blij dat ik in Boston zit en niet in New York. Boston is toch iets kleiner, fijner en schoner.