Belevenissen van weer een ruime week Boston!

Ik had mijn nieuwe kamer dan weliswaar geregeld, maar ik had ook nog het holletje waar ik wel 615 dollar voor had betaald…Nu werd het natuurlijk een kwestie van hoe krijg ik mijn geld terug en maak ik niet al te veel verlies. Met mijn goede gedrag naar de ‘Land Lady’ (huisbazin) en uitgelegd dat ik een hele “zwakke rug” heb en dat het matras niet past bij de behoeften van mijn rug. Daarbij dat ik ook nog eens krom moet lopen omdat het zo laag is en ik constant "hoofdpijn" heb van het mijn hoofd stoten én als laatste argument dat ik vreselijke "allergische reacties" had op de vloerbedekking. Met deze keiharde argumenten en mijn liefste Amerikaanse glimlach wachtte ik geduldig op haar reactie. Ze ging de volgende dag op vakantie naar India voor 3 weken dus zij kon het niet verhuren… maarrr ik mocht zelf los gaan om het voor de rest van de maand onder te verhuren. Ik de kamer dus op internet gezet en gewacht… Een heeeeele boel telefoontjes en mailtjes later (waar overigens sommige hun hele levensverhaal uit de doeken deden incl. inkomen, adres, wat voor ellende ze vroeger hadden meegemaakt ), maar ook een boel afspraken later, waar velen niet kwamen opdagen en ik vrij hopeloos van werd (okee, al na twee dagen)…. Eindelijk kwam het verlossende mailtje van een chinees die de kamer sowieso wou zonder te bezichtigen… dat was precies wat ik nodig had… Maar goed er stond ook in dat mailtje of ik wou bellen en heel langzaam Engels wou praten omdat hij het anders niet zou begrijpen… Om misverstanden te voorkomen, benutte het feit dat ik een Chineese collega heb en liet haar bellen. De afspraak was dat ik hem op zou halen bij Central square. We wisten beide natuurlijk niet hoe we eruit zagen dus zou ik hem opwachten met zijn naam op een briefje geschreven. Toen ik daar stond met het blaadje keken veel mensen een beetje vreemd naar me om. En ik realiseerde me dat de mensen die ook met zo’n briefje op straat staan de zwervers zijn en je zag voorbijgangers ook mijn briefje lezen en bijna al de dollars erbij pakken om in mijn pet te gooien (die ik, even voor de duidelijkheid, er niet had liggen). Maar goed 5 minuten van algehele gene later kwam de chinees… ik heb hem naar het appartement gebracht, geld geïncasseerd en naar mijn nieuwe kamer ‘verhuisd’ (houdt in: 1 koffer versleept).
Het nieuwe kamertje deel ik dus met Tina, heel aardig en dat gaat prima. Het enige is dat ze het altijd koud heeft.. dus ik heb al wat hete nachten achter de rug, maar dat is eigenlijk niet zo erg want het dekentje wat ik heb is een tikkeltje te kort dus mijn voeten zijn anders koud… s natuurlijk vervelend.

Overdag ben ik hard aan het werk en de experimenten zijn al in volle gang. Sávonds vermaak ik me met ‘de Undomestic Goddess’: heerlijk vrouwen boek en suuuper romantisch.
Maar goed ik zit hier nu een kleine drie weken en er moet natuurlijk ook gesport gaan worden. En in het super nieuwe hippe en strakke gebouw waar ik nu werk zit een super hip fitness centrum, wat niet te betalen is maar omdat ik Harvard employee ben krijg je een enorrrrrrme korting en dus: helemaal goed! Maar in je eentje is het niet leuk. De mensen uit mijn lab zijn heel gezellig, maar ze zijn wel echte wetenschappers (moge dan duidelijk zijn wat ik bedoel). Het had dus wel even wat voeten in de aarde om mensen enthousiast te maken om te gaan sporten. Sarit (de Israeilsche), heeft bijvoorbeeld nog nooit gesport, maar ik heb haar nu weten te overtuigen … ik geloof wel dat ze ook werd getrokken door de gratis zeepjes en douche-gel welke je krijgt bij de fitness. Natuurlijk ben mijn sportspullen vergeten mee te nemen naar de US waar iets aan moest gebeuren. Wij dus op stap voor het ultieme sportpakje. Een lekker sportkostuum is al meteen de helft van het werk en daar was Sarit het mee eens. Ze heeft nu een leuke outfit en een gewaagde gouden sport bh, ik moet zeggen dat het was dat mijn maat er niet meer was maar anders was ik ook als een blok voor gevallen… Met deze outfit kunnen we dus nu losgaan. Misschien dat Monica (PI) uiteindelijk ook mee gaat, maar ze twijfelde nog een beetje. De Japanse Post-doc Taka sport daar nu al, maar was wat gereserveerd over afspraken maken om samen te gaan. Hij knikte wel heel beleefd… maar ik denk dat dat een “nee” was …

Zaterdag ben ik super gezellig met Diederick (ook student uit Wageningen) sushi gaan eten, echt super lekker en daarna cocktails gaan drinken wat ook echt heel goed was. Zaterdag ook nog stiekem gewerkt en de rest van het weekend verder door Boston gelopen en het is nog steeds een super stad!