Week 1 in Boston

Potverdikkie, ik zit alweer een week in Boston! Het voelt alsof ik er veel langer ben, maar dat zal komen doordat ik me al best wel thuis voel maar ook omdat alles hier snel gaat. Heel de US is snel, mensen nemen hier niet de tijd voor eigenlijk iets. Het eten is snel, allemaal fast-food. Hun kleren die ze aanglippen zijn snel. Ze praten gruwelijk snel en binnensmonds. En ze zijn heel snel heel aardig en vragen je met hun breedste grijns hoe het gaat, maar voor ik wil antwoorden zijn ze alweer verdwenen.

Zaterdag, 10-28-07
Ok, ik zal aan het begin beginnen. Voordat we gingen vliegen hebben mijn mannetje en ik in een Schiphol hotel overnacht zodat we om kwart voor vier s’nachts op konden staan om de koffers af te leveren, eerst naar Heathrow, toen drie uur gewacht en vervolgens op naar Boston. Op Heathrow begon de vermoeidheid van de korte nacht toe te slaan. Wat meestal helpt bij vermoeidheid, is alle winkeltjes afgaan en alle poedertjes, make-up-jes en andere bijzaken uit te proberen. Nu was ik echter met een laptop, altviool en volgeladen ‘handtas’ op stap en dat was even een te zware last om mee te dragen bij mijn shopdrang, dus lekker drie uur bij de Starbucks gezeten om al een beetje in het Amerikaanse gevoel te komen. De vlucht naar Boston ging echt prima, in de hoofdsteunen zitten allemaal tv-tjes waar je uit een enorme hoeveelheid films, tv series, clips en andere ongein kan kiezen. Ik heb dus genoten.
Ook moest je een formulier invullen in het vliegtuig wat je bij de grens af moet geven. Naast me hoorde ik allemaal gruwel verhalen dat als je het niet goed invult, je helemaal achter in de rij weer moet aansluiten… ik was in de rij bij de douane super zenuwachtig natuurlijk. Maar de ontzettend chagrijnige Amerikaan liet me door en zo stond ik dus op Amerikaanse grond.
Met de taxi ben ik naar mijn hotelletje gegaan. Maar goed, toen was het nog maar 14.00 uur in de middag (door het 6 uur tijds verschil) dus besloot ik de stad maar even in te gaan. Op het Hubrecht lab klaagde Kristy over het winkelen in de regen in Nederland, en dat dit in Boston anders was omdat je daar de enorme shopping malls hebt. Nou goed, het was een beetje een druilerige dag dus besloot ik op zoek te gaan naar deze Amerikaanse shopping malls, echter zonder resultaat. Ondanks de teleurstelling heb ik wel mijn eerste Bostonse straatjes gezien en dat was erg leuk. Heel gezellig en nou ja ik durf het eigenlijk niet te zeggen maar heel Europees. Al vrij snel werd ik toch wel heel erg moe en ben om zeven uur naar bed gegaan om vervolgens 14 uur te slapen.

Zondag, 10-29-07
Heerlijk ontbijtje gaat er wel in, gewapend met het boek ‘Miss Amerika’ (gekregen van de banda, is trouwens een erg gezellig boek en de bijschriften zijn ook heel leuk :)) naar het restaurant. Daar kon je kiezen uit een English breakfast of droog brood met een beetje jam. Het English breakfast zag er echt bijzonder vet en vies uit dus dan maar het boterhammetje met jam. Ik was op zoek naar de boter cupjes, kon ze niet vinden dus probeerde ook een boterhammetje met alleen jam. Toen ik mijn eerste hap nam snapte ik waarom er geen boter cupjes waren: het brood was al kneiter vet namelijk. Zo is eigenlijk al het eten: vet vet vet en veel. En al het gezonde eten is erg duur, blijkt later.
Ik heb zondag een grote stadswandeling gemaakt, naar Cambridge (waar de law school, music and art van Harvard zit maar ook MIT en nog 1000 andere universiteiten ). Boston zelf is eigenlijk maar heel klein, alle ‘buurten’ bij elkaar noemen wij Boston maar het zijn op zichzelf staande gemeentes. Je hebt dus Boston downtown, Cambridge, Sommerville, Brookline Quincy etc etc. Dan heb je daarin weer counties en dat heeft met geld te maken en subsidies maar dat is nog ietwat onduidelijk, voor mij igg. Maar goed, zondag was het super weer, blauwe hemel aangenaam temperatuurtje. Wat echt super mooi is, is de Charles river. Tussen de grote moderne en oude gebouwen is een stuk rust. En zo idyllisch als er dan mensen aan het roeien zijn, dat ziet er echt prachtig uit. Ik was bijna weer van plan te gaan roeien.
Cambridge zelf is ook echt heel leuk. Gedurende de wandeling begonnen de verschilletjes al op te vallen. Ten eerste de auto’s, die zijn echt allemaal grooooot! Minstens 50% van de auto’s bestaat uit landrovers, jeeps, verlengde Hummers (!) dubbelverlengde Hummers (ok, nog maar 1 van gezien), Chevrolet (het liefst zo lang en hoog en groot mogelijk) nou ja ga zo maar door. Als je dol bent op grote auto’s moet je hier heen. Ik heb het ter sprake gebracht bij het lab, maar het schijnt nog wel enigszins een doel te dienen. Als het straks echt goed gaat sneeuwen ligt er een meter sneeuw en daar kan je niet doorheen met je Fiat panda natuurlijk (was de verklaring van de PI die overigens zelf ook een enorme Jeep heeft).
Wat ook leuk is, is dat ze gezellige nummerborden hebben. Nou ja niet de Boston auto’s maar de auto’s uit de “provincies” van New England zoals Main en Rhode Island. Met allemaal gezellige tekeningetjes. Ik zal er wel een foto van maken.

Wat ook echt hilarisch is is dat echt iedereen met rond loopt te banjeren met koffie over straat… op elke hoek van de straat is een soort koffiebar (zoals Starbucks ) en daar zorg je dat het koffiepijl op niveau blijft. Dus Allard, het is maar goed dat je in London al een beetje hebben geoefend :).

Dan moet er natuurlijk nog even gesproken worden over de mensen en over de Amerikaan met zijn overgewicht enzo. : Het is dus echt zo! Niet iedereen heeft overgewicht (je ziet het overigens wel veel meer in het straatbeeld) maar alle vrouwen hebben dikke billen of ergens anders een probleemzone. Het overgrote deel is gewoon vettig. Ik ben eindelijk een keer in het dunnere gedeelte van de bevolking wat heerlijk voelt :) gnigni. Verder worden al die probleemzones nog eens benadrukt doordat ze alleen maar in quasi nonchi (zonder ‘perfect zittende’) trainingsbroeken lopen, in Uggs gepropt met slonzige trui, echt een vreselijk gezicht. Maar, ze zijn wel perfect op gemaakt. Ongelooflijk. De mannen zijn of te dik of te gespierd. En hebben ook vreselijke kleding aan.
Één ding wat echt niet te verkroppen is zijn de gympen. Het zijn niet de modieuze gympies die in Europa gedragen worden, maar de hardloopgympen het liefst wit en te groot. Echt iedereen draagt ze (of Uggs)! Onder een rokje, wortelbroek, maakt niet uit. Het is een doorn in mijn oog. Ik denk dat ik een missie heb gevonden….

Werkweek, 10-29-07 / 11-02-07
Mijn eerste dagje op het lab. Ik wist niet hoe laat ik werd verwacht dus ben maar gewoon om 8.00 uur op stap gegaan om het lab te vinden. Harvard zit eigenlijk door heel Boston, met gedeeltes in Boston en in Cambridge, Somerville maar Medical school waar ik zit is in Fenway (the Longwood area). Amerikanen werken lang, maar meer tot laat dan dat ze vroeg beginnen. De PI van het lab begint om ongeveer 10.00 uur, anderen wel iets vroeger en werken door tot zeven, acht uur sávonds. Het lab van Monica (de leider / PI) is maar een klein groepje met de twee post-docs (Duitse en een israëlische), nog twee aziatische post-docs en een Amerikaanse graduate (PhD) student. Monica is erg aardig meteen heel hartelijk en geïnteresseerd. Het hele lab is erg leuk. Ik heb een enorme werkplek gekregen met echt een 4 meter lange werkbench en een bureau wat er aanvast zit en ook veel te groot is. Maandag heb ik eerst de papieren geregeld en de o-zo-belangrijke Harvard ID waarmee je gratis met de bus kan en kan sporten en reductie krijgt op Harvard kleding en ga zo maar door. Iedereen draagt die kleding ook echt. Veel studenten lopen rond met de truien van hun universiteit.
Dinsdag ben ik meteen los gegaan met het opzetten van de experimenten. Ik ga nu een paar experimenten doen welke nog nodig zijn voor het afmaken van een paper. Als ik die experimenten over twee weken klaar heb, kan de paper al de deur uit en kom ik er ook bij te staan! Jeeee! Daarna ga ik verder met de verdere karakterisering van een belangrijk eiwit in de paring van de homologe chromosomen.

Aan het begin zat ik in een YWCA hostel en nu in een kamer wat toch niet zo leuk is. Ik had meteen maar iets genomen zodat ik ten minste iets zou hebben, maar het is hier veel te laag en ik kan niet recht op staan op sommige plekken. Ik heb dus al meerdere malen mijn hoofd gestoten. Ook is de douche te laag en moet ik dus half door mijn knieën onder de douche om mijn haren te wassen. Bij het pakken van mijn koffer was ik een handdoek vergeten en dus moest ik me de eerste tijd behelpen met de Ceres trui, maar die absorbeert niet zo goed… dus mijn missie in het weekend was een handdoek kopen. Dat viel niet mee maar ik heb nu een hele mooie groene gescoord.

Vandaag had ik allemaal Bridget Jones achtige acties. In Boston is het of helder blauw of het regent echt knoepert hard. Dat was vandaag het geval, het regen water kan alleen niet zo goed afgevoerd worden van de straten. Ik liep braaf op de stoep met mijn parapluutje en natuurlijk kwam er een auto langs die door een enorme plas reed en ja hoor, splash over mij heen… vreselijk… daar sta je dan in je eentje in je goeie goed.
Sowieso, ik heb nog niet de tijd gehad om vrienden te maken en ik moet ook lange dagen werken dus dat bevordert de zaken ook niet zo. Alles doe ik in mijn eentje. Da’s best eenzaam (en geen Maaike-vriend om op te bellen :)), maar ook wel leuk. Je let meer op dingen en ziet daardoor denk ik ook meer. Toch is mijn tweede missie om vrienden te maken, alleen heb ik nog niet helemaal mijn aanpak vastgesteld. Volgende week kan ik mee naar colleges van Harvard medical department met de graduate student. Dus dan moet ik mijn kans pakken en heel erg integreren. Ik zou eerst bij het Harvard Radcliffe Ochestra gaan maar de altvioolgroep zit vol. Ik denk dat ik gewoon per ongeluk iemand op zijn vingers sla met een hamertje ofzo … gnigni.
Ow en mijn derde missie is om gezond te blijven eten… alles is belachelijk duur alleen. 4 Appels: 6 dollar. Een (normaal, ok wel eco) brood: 4 dollar en om het verder niet te hebben over de groenten. Maar ik heb nog geen hamburger gegeten, Bravo voor mij :))

Ik zit nu bij de laundry te wachten op mijn wasje en intussen lekker te typen. Over een weekje ga ik alweer verhuizen naar een leuke kamer en hokken met een piepklein Aziatisch meisje (wel een Amerikaanse geloof ik) en ze heet Tina. Heel schattig huisje, de woonkamer is op Kasje achtige wijze gecreëerd en het is er schoon en het is in een studenten flat. Misschien moet ik een trappen race initiëren, zoals bij de knorrenpalen.
Ik moet zeggen dat ik iedereen al best een beetje mis, maar ik mag niet zeuren want het is nog maar een ruime week geleden, maar toch.

Mijn wasje is klaar dus ik stop maar met schrijven. Ik heb nog zo veel meer te vertellen! Maar de conclusie naar 1 week: Boston is cool!